Problemy i zaburzenia neurologiczne definiuje się jako każde zaburzenie układu nerwowego. Mogą być skutkiem uszkodzenia mózgu, rdzenia kręgowego lub samych nerwów. Zaburzenia te powstają w wyniku urazów lub chorób. Problemy neurologiczne dotykają zarówno osoby młode, jak i starsze. W ich przebiegu pojawiają się specyficzne wymogi żywieniowe. Opieka nad osobą po udarze mózgu: domowa i rehabilitacjaAktywizowanie osoby po udarzeOpieka poszpitalna w domuJakie czynności może wykonywać osoba po udarze?Jak ułatwić picie osobie po udarze?Rehabilitacja osoby po udarzeZalecane ćwiczenia ruchowe po udarze – uniwersalne:Problemy po udarze z mówieniem i pisaniemCzym jest zespół pomijania stronnego? Udar ma miejsce, gdy z jakiegoś powodu nastąpiło odcięcie krążenia krwi w mózgu. Dzieje się tak, gdy naczynie krwionośne zasilające mózg zostaje zatkane lub pęka. Zaniedbanie udaru mózgu może doprowadzić do trwałego uszkodzenia mózgu, a osoba dotknięta chorobą może stracić wiele funkcji mózgu. Śmierć w przypadku udaru nie następuje natychmiast, w przeciwieństwie np. do zawału serca. Jednak ciągłe krwawienie wewnętrzne może powodować poważne uszkodzenia i ostatecznie może doprowadzić do śmierci. Udary są często spowodowane uderzeniem w głowę, upadkiem, wysokim ciśnieniem krwi lub innym problemem sercowo-naczyniowym. W niektórych przypadkach przewlekła depresja, stres i zaburzenia lękowe również mogą prowadzić do udaru mózgu. Objawy udaru występują często po stronie przeciwnej do uszkodzonej półkuli i zależą głównie od lokalizacji i zasięgu udaru. Tylko wykwalifikowany lekarz ma największy zasób wiedzy pozwalający określić przyczyny i zasięg udaru mózgu. Osoba, która doznała udaru musi zostać natychmiast zabrana do szpitala na leczenie. W skrajnych przypadkach udaru może być konieczna natychmiastowa operacja, podczas której następuje doraźne leczenie uszkodzonego lub zatkanego naczynia krwionośnego. Opieka nad osobą po udarze mózgu: domowa i rehabilitacja Leczenie udaru nie kończy się na samym leczeniu szpitalnym. Po powrocie ze szpitala chory musi kontynuować terapię w domu, aby zapobiec kolejnemu udarowi. Opieka nad osobą po udarze ma niemały wpływ na to, w jakim stopniu uda się choremu odzyskać sprawność. Lekarze zalecają, aby przed zabraniem pacjenta z powrotem do domu, starannie przygotować pokój, w którym chory będzie przebywał. Pomieszczenie powinno być umeblowane w taki sposób, aby ułatwiał sprawowanie opieki i wykonywanie codziennych czynności. Pomieszczenie powinno być dobrze oświetlone, a temperatura powinna być utrzymywana na poziomie około 20 stopni Celsjusza. Zaleca się łóżko o wysokości około 63-65 cm. Idealny jest rodzaj łóżek stosowanych w szpitalach, z kołami, podwyższanym zagłówkiem i poręczami, ponieważ umożliwia choremu swobodę ruchów. Należy zachować szczególną ostrożność, aby głowa osoby znajdowała się w wygodnej pozycji spoczynkowej przez cały dzień. Dla pacjentów, którzy nie są w stanie samodzielnie się poruszać, opiekunowie powinni przygotować poduszki rehabilitacyjne i odprężający materac przeciwodleżynowy. Może być również konieczne zapewnienie seniorowi wózka inwalidzkiego, który może służyć do poruszania się i spacerów z rodziną lub opiekunem, jeśli stan pacjenta na to pozwala. Aktywizowanie osoby po udarze To, że dana osoba doznała udaru nie oznacza, że powinna ona być całkowicie przykuta do łóżka przez całą dobę. Powinni móc wyjść na zewnątrz i cieszyć się życiem w sposób jak najbardziej zbliżony do stylu życia sprzed wystąpienia udaru, do którego są przyzwyczajeni. Badania sugerują, że może to znacznie przyspieszyć proces gojenia się i dochodzenia do siebie po udarze. Obok łóżka opiekun powinien umieścić małą szafkę, w której można schować wszystkie niezbędne dla chorego przybory i lekarstwa. Przedmioty najczęściej używane, jak na przykład kubek z napojem, powinny być trzymane z boku łóżka pacjenta, aby można było z nich łatwo korzystać. Opieka poszpitalna w domu Bardzo ważne jest przygotowanie wszystkich członków rodziny osoby po przebytym udarze do nowej sytuacji domowej. Objawami udaru są: niedowład, porażenie, niedoczulica, afazja itp. Występowanie tych objawów wymaga dużo pracy, zarówno ze strony pacjenta, jak i ze strony jego krewnych i opiekunów. Zaburzenie dotyka nie tylko osoby po udarze ale też i całą rodzinę. Każdy członek rodziny musi być zaangażowany w proces rehabilitacji po udarze. Zakres i charakter opieki nad pacjentem po udarze zwykle określa lekarz lub wykwalifikowana pielęgniarka. Opiekun odpowiedzialny za rehabilitację pomaga pacjentowi odzyskać dawną lub zbliżoną do niej sprawność. Ważnym zadaniem opiekuna jest edukowanie pacjenta i jego rodziny, w jaki sposób odzyskać pewność siebie i pokonać niepełnosprawność. Osoba uwięziona w łóżku po udarze wymaga znacznie większego zakresu działań opiekuńczych niż osoba, która jest w stanie poruszać się samodzielnie i samemu dbać o większość swoich potrzeb. Jakie czynności może wykonywać osoba po udarze? Na podstawie skali geriatrycznej, pielęgniarka ocenia jakie codzienne czynności pacjent jest w stanie wykonać samodzielnie, a które wymagają pomocy krewnych lub profesjonalnego opiekuna. Osoby przykute do łóżka muszą mieć wdrożone leczenie przeciwodleżynowe. Polega ono na codziennej pielęgnacji skóry i nawilżaniu skóry chorego. Może on potrzebować częstej zmiany pozycji ciała w łóżku – zwykle co 1-2 godziny, a w niektórych przypadkach nawet częściej. Pacjent powinien mieć zmienianą pozycję z boku na bok, na wznak lub na plecy. Opiekun może również często zmieniać położenie łóżka: raz ustawiać je wyżej, raz niżej, raz oparcie nachylać bardziej do przodu, a potem z kolei bardziej do tyłu. Jeśli u pacjenta występują już odleżyny, należy stosować preparaty przeciwodleżynowe, które są dostępne w większości aptek bez recepty. Ważne jest, aby codziennie utrzymywać ciało pacjenta w czystości. Przynosi to choremu pozostającemu na stałe w łóżku ulgę. Należy również dbać o higienę jamy ustnej rano i wieczorem, oraz po każdym posiłku. Jeśli pacjent korzysta z wkładek, ich zmiana również wchodzi w zakres obowiązków opiekuna. Opieka nad osobą po udarze mózgu polega również na zapewnieniu choremu diety bogatej w białko i składniki odżywcze. Jeśli podopieczny cierpi na zaburzenia połykania, opiekun powinien przygotować odpowiednio dopracowane, lekko gęste i ciepłe, ale nie gorące potrawy. Chory może potrzebować spożywać posiłki w małych ilościach, 5-6 razy dziennie. Opiekunowie podczas karmienia powinni być uważni i upewnić się, że pacjent nie dławi się podczas jedzenia. Jeśli pacjent ma trudności z połykaniem, lekarz może zalecić karmienie przez sondę dojelitową. Opiekun jest również odpowiedzialny za właściwe nawodnienie pacjenta, szczególnie gdy komunikacja z nim jest utrudniona. Przeciętna osoba powinna przyjąć około 2 litry płynów każdego dnia. Jak ułatwić picie osobie po udarze? Jeśli pacjent krztusi się pijąc wodę i nie jest w stanie przyjmować płynów, opiekun może chcieć je zagęścić np. galaretką lub budyniem. Płyny można również podawać przez słomkę, jeśli pacjent jest w stanie ją używać. Gdy tylko chory będzie mógł jeść, opiekun powinien zachęcić go do żucia żywności po stronie dotkniętej udarem, aby zapobiec pojawieniu się spastyczności. Należy pamiętać, że nieruchoma osoba jest również podatna na zapalenie płuc, dlatego opiekun powinien oklepywać pacjenta 2 razy dziennie, aby stymulować krążenie i umożliwić odkrztuszanie pojawiającej się wydzieliny. Jeśli pacjent ma problemy z oddychaniem z powodu udaru, opiekun powinien pokazać, jak należy oddychać poprzez proste ćwiczenia. Głęboki wdech, przytrzymanie powietrza przez 2-3 sekundy, a następnie powolne wypuszczenie powietrza. Ruch oddechowy powinien imitować działanie „dmuchania na materac”. Umożliwi to pacjentowi aktywację pęcherzyków płucnych i zapobieganie chorobom układu oddechowego. W codziennej opiece nad unieruchomionymi pacjentami po udarze często pojawia się pytanie: jak założyć koszulę w taki sposób, aby nie zranić pacjenta? Opiekunowie mogą być również zdezorientowani co do kolejności zakładania rękawów. Rozbierając pacjenta, opiekunowie powinni zawsze najpierw zdjąć koszulę, zaczynając od rękawa zdrowej strony. Przy zdrowej stronie opiekun będzie miał więcej pola manewru. Potem można zdejmować drugi rękaw, po stronie ręki dotkniętej przez udar. Z kolei natomiast opatrując pacjenta, opiekunowie powinni zacząć od ramienia po stronie dotkniętej chorobą. Dzięki temu chory nie będzie niepotrzebnie dodatkowo cierpiał i nie będzie żadnych gwałtownych ruchów po stronie dotkniętej udarem. Ta sama kolejność dotyczy ubioru spodni. Rehabilitacja osoby po udarze Utrata niektórych funkcji ciała spowodowana udarem jest nieprzyjemnym i trudnym do opanowania uczuciem. Doświadczony opiekun może pomóc osobie poradzić sobie z codziennymi czynnościami. Pomoże to poprawić rehabilitację pacjenta, a z pewnością wywołać uśmiech na jego twarzy. Według terapeutów to właśnie uśmiech na twarzy, pomimo przebytego udaru, ułatwia rehabilitację. Osoby po udarze wymagają ciągłej rehabilitacji. Częste wizyty fizjoterapeuty oznaczają wysokie koszty, a miejsce w centrum rehabilitacji nie zawsze jest dostępne od ręki. W wielu przypadkach udaru neurolog lub wykwalifikowany terapeuta zaleci rehabilitację uwzględniając stan konkretnego pacjenta. Niektóre procedury i czynności związane z opieką są oczywiście uniwersalne i mogą być wykonywane przez opiekuna w domu. Opieka nad osobą po udarze mózgu obejmuje zarówno ćwiczenia fizyczne i umysłowe, które pomogą pacjentowi szybciej dojść do siebie. Zalecane ćwiczenia ruchowe po udarze – uniwersalne: Delikatnie zginanie głowy i stawów Skręcanie kończyn w stawach Rozciąganie kończyn Prostowanie i gięcie Delikatne ruchy obrotowe stawów Zmiana pozycji ciała Siedzenie na łóżku z opuszczonymi nogami Pierwsze kroki należy zawsze podejmować w obecności fizjoterapeuty. Problemy po udarze z mówieniem i pisaniem Wielu pacjentów po udarze ma problemy z mówieniem i rozumieniem innych ludzi. Jest to spowodowane uszkodzeniem mózgu podczas udaru. Członkowie rodziny i opiekun chorego muszą pomóc mu w komunikacji. Jednym z rozwiązań ułatwiających komunikację jest przygotowanie stołu z literami, na które chory może wskazywać, a inni mogą odczytać. Litery można również wykorzystywać aby pacjent je literował. Każde rozwiązanie jest dobre, jeśli jest pomocne. Pisanie zdrową ręką też może pomóc, nawet jeśli początkowo pismo nie jest czytelne. Zwykle pisanie nie wydaje się problemem, natomiast dla osób po udarze może to być spore wyzwanie, które jednocześnie pomaga stymulować mózg. Wymaga ono koordynacji ręka-oko i prawidłowej funkcji motorycznej, często traconej u pacjentów po udarze. Zachęcanie osoby do nauczenia się korzystania ze zdrowej strony ciała może być bardzo ważne w przywracaniu jej prawidłowych funkcji motorycznych. Oczywiście, powyższe uwagi dotyczą osób, które doznały udaru po stronie dominującej. Dla osób praworęcznych będzie to lewa półkula mózgu, a dla osób leworęcznych przeciwnie – dominująca będzie prawa półkula. Opieka nad osobą po udarze mózgu wymaga pamiętania o tym, by zachęcać pacjenta do podjęcia wysiłku i spróbowania sił w zajęciach stymulujących mózg. I tak, krzyżówki, szarady, łamigłówki, rebusy czy wszelkie zabawy słowne są bardzo wskazane. Logopeda może również pomóc w uczenia pacjenta wydobywania dźwięków, sylab, a wreszcie słów. Pytanie, które warto rozważyć, to co dzieje się, gdy udar występuje w niedominującej półkuli mózgowej? Udar po niedominującej stronie oznacza, że prawa półkula jest dotknięta dla osoby praworęcznej, a lewa strona – dla osoby leworęcznej. Teoretycznie może się wydawać, że efekty będą ograniczone przynajmniej w pisaniu i wypełnianiu zadań. Ludzie z dominującą lewą półkulą piszą prawą ręką. Dlatego paraliż lewej ręki lub stopy nie powinien być dla nich tak wielkim problemem. Czym jest zespół pomijania stronnego? Udar niedominującej półkuli mózgu może powodować stan zwany zespołem pomijania stronnego. Ten stan może prowadzić do braku akceptacji drugiej połowy ciała. Osoba praworęczna zacznie ignorować sparaliżowaną stronę, w tym przypadku swoją lewą połowę ciała. Przejawia się to w warunkach, w których osoba nie myśli o niedominującej stronie własnego ciała. Nie zauważa, że jest jej część ciała i nie odczuwa żadnych bodźców ze strony dotkniętej chorobą. Jeśli taka osoba patrzy na swoją lewą rękę, mówi: „To nie jest moja ręka”. Jeśli damy takiej osobie kawałek papieru i poprosimy, aby narysowała na przykład dom, narysuje ona tylko jego połowę. W przypadku pisania, zapisze tylko połowę strony. Taki chory nie ubierze sparaliżowanej strony i nie dba o jej wygląd. Mężczyźni w takich przypadkach golą tylko połowę twarzy, nie zdają sobie nawet sprawy, że to robią. Leczenia polega nie tylko na przywróceniu funkcji motorycznych pacjenta, ale także na zaakceptowaniu chorej połowy ciała jako jego własnej części. Leczenie pooperacyjne w otoczeniu pacjenta, pod nadzorem wykwalifikowanego opiekuna domowego, jest optymalną metodą zapobiegania wtórnemu udarowi mózgu. Według V. Henderson profesjonalna opieka nad chorym to gromadzenie danych, planowanie opieki, realizacja planu oraz ocena wyników. Przez fakt, że odnosi się do podstawowych życiowych potrzeb człowieka, model ten umożliwia stosowanie się do zasad opieki przez wszystkie osoby znajdujące się w bezpośrednim otoczeniu człowieka jak Diagnoza lekarska wskazująca na potrzebę zastosowania wentylacji respiratorem brzmi jak najgorszy wyrok. Mimo to ta grupa ciężko chorych pacjentów może żyć godnie, aktywnie i cieszyć się każdym dniem. Jednak jest to możliwe, gdy zostaną spełnione określone warunki. W połowie 2014 roku głośno było na temat akcji Ice Bucket Challenge, która miała uświadomić ludziom, z czym wiąże się stwardnienie zanikowe boczne (SLA). Wiele osób po raz pierwszy usłyszało wówczas o tej rzadkiej chorobie. Opieka nad pacjentami wentylowanymi respiratorem, osobami cierpiącymi nie tylko na SLA, lecz także rdzeniowy zanik mięśni (SMA) czy chorobę Duchenne’a (dystrofię mięśni), czyli choroby przewlekłe i nieuleczalne, które prowadzą do porażenia mięśni oddechowych – to ogromne wyzwanie. Rozwój medycyny, jaki dokonał się w ostatnich dziesięcioleciach, nie pozwala wprawdzie na ich wyleczenie, ale daje im możliwość dalszego funkcjonowania. Podstawą jakości życia tej grupy pacjentów jest dostęp do odpowiedniej aparatury medycznej, jak również profesjonalna opieka, w tym wiedza opiekuna czy wsparcie psychologa. Trudna rola opiekuna w domu Opieka nad osobą wentylowaną w domu to czuwanie przez 24 godziny na dobę. Zajmowanie się bliskim, który jest zazwyczaj częściowo albo całkowicie sparaliżowany, to życie w nieustannym stresie i poczuciu zagrożenia. Rola opiekuna w sytuacji, gdy w grę wchodzi pielęgnacja osoby niesamodzielnej i na stałe podłączonej do aparatury umożliwiającej oddychanie, jest ekstremalnie trudna pod względem psychicznym i fizycznym. Nawet w sytuacji, gdy uwaga nad chorym rozdzielona jest pomiędzy kilku członków rodziny nieustanne czuwanie i zmaganie się z napięciem jest często niemożliwe do udźwignięcia. „Obciążenie, któremu poddawani są opiekunowie jest niewyobrażalne dla kogoś, kto nie znalazł się nigdy w podobnej sytuacji. Można to porównać do życia w nieustannym poczuciu zagrożenia, wielkim napięciu. Taka sytuacji prędzej czy później musi odbić się na psychice tej osoby, ale również niesamodzielnego bliskiego. Skrajne wyczerpanie fizyczne i psychiczne może niestety doprowadzić do nieszczęścia, dlatego opiekunowie rodzinni winni być otoczeni szczególnym wsparciem” – mówi dr Andrzej Kordas z Kliniki Wentylacji Respiratorem KONSTANCJA. OIOM = stres Osoby wentylowane respiratorem w razie wezwania karetki są zazwyczaj kierowane na oddział intensywnej terapii (OIOM), który w swym pierwotnym zamierzeniu jest przeznaczony dla osób, u których wystąpiło zagrożenie życia. Pacjenci przebywający w tym miejscu są z reguły nieprzytomni i znajdują się na granicy śmierci. Dla osoby wentylowanej, ale przytomnej, pobyt na OIOM-ie wiąże się z szokiem psychicznym. Przebywanie na oddziale intensywnej terapii, które może trwać nawet kilka miesięcy, wiąże się z nieustannym stresem, wynikającym z nagłych zabiegów i śmierci współpacjentów, czy choćby włączonego nieustannie światła, uniemożliwiającego zachowanie rytmu dobowego. Kontakty z bliskimi są znacznie ograniczone, zaś rehabilitacja ograniczona jest do łóżka chorego. Profesjonalna opieka = jakość życia W Polsce mamy już miejsca, w których osoby wentylowane respiratorem mogą znaleźć profesjonalną opiekę poza szpitalami. Opieka ta jest finansowana ze środków ubezpieczenia zdrowotnego (NFZ). Opieka nad osobami z niewydolnością oddechową w przebiegu nieuleczalnych chorób, kiedy ich życie zależy od wentylacji respiratorem nie może się sprowadzać wyłącznie do procedur medycznych. Najważniejszym zadaniem jest poprawa jakości życia we wszystkich możliwych obszarach. Dlatego w KONSTANCJI – obok działań medycznych – funkcjonuje autorski program terapii zajęciowej i rehabilitacji dostosowany do możliwości wentylowanych pacjentów nawet ze znacznym ograniczeniem sprawności. W trudnych chwilach wspiera pacjentów psycholog, pozwala im odnaleźć siłę i motywację. Najnowsze z forum UDAR Życie po udarze 23.08.21, 13:27 Forum dla młodych udarowców (66) zebra12 24.03.21, 12:44 Szukam prywatnej kliniki rehabilitacji po udarze (25) piegowata Powrót do zdrowia po udarze mózgu wymaga rehabilitacji. Daisy-Daisy/ mózgu jest poważnym problemem epidemiologicznym – według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) stanowi on drugą przyczynę zgonu wśród osób po 40. roku życia. Biorąc pod uwagę zaawansowany proces starzenia się społeczeństwa, konieczny staje się rozwój opieki długoterminowej, w tym szkolenie pielęgniarek oraz uświadamianie bliskich pacjentów o ich prawach i Dzień Udaru Mózgu obchodzony jest 29 października. Dzień ten został ustanowiony przez Światową Organizację Udaru Mózgu, a jego celem jest uświadomienie społeczeństwa o zagrożeniach związanych z tą chorobą. Spis treściUdar mózgu – problem starzejących się społeczeństwŻycie po udarze mózgu. Jakie wyzwania czekają opiekunów osób po udarze? Udar mózgu – problem starzejących się społeczeństwUdar mózgu jest stanem bezpośredniego zagrożenia życia, wymagającym udzielenia natychmiastowej pomocy medycznej. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) jest on drugą najczęstszą przyczyną zgonu u osób powyżej 40. roku życia. Jest to szczególnie niepokojące przy uwzględnieniu prognoz Głównego Urzędu Statystycznego (GUS), według których w 2050 r. osoby powyżej 60. roku życia będą stanowić ponad 40. proc. mieszkańców Polski. Biorąc pod uwagę konsekwencje zaawansowanego procesu starzenia się społeczeństwa, zgodnie z rekomendacjami WHO, konieczny staje się rozwój opieki długoterminowej, w tym przede wszystkim kształcenie kadry medycznej do opieki nad pacjentami przewlekle chorymi i osobami w podeszłym wieku. W odpowiedzi na te rekomendacje powstała Akademia Opieki Długoterminowej, w ramach której realizowane są programy szkoleń dla pielęgniarek udzielających świadczeń w warunkach neurologa dr n. med Aleksandry Karbowniczek: Bardzo istotne jest to, aby rodzina chorego dobrze rozumiała, na czym polegają dolegliwości, z jakimi po udarze zmaga się pacjent. Mogą to być na przykład zaburzenia funkcji poznawczych, przede wszystkim pamięci krótkotrwałej. Wtedy ważne jest wspieranie go i ułatwianie funkcjonowania, np. poprzez system pisania pomocniczych karteczek i spokojne tłumaczenie. W przypadku dysfagii, czyli zaburzeń połykania, która dotyczy nawet połowy chorych, konieczne jest zadbanie o odpowiednią konsystencję pokarmów, aby zminimalizować ryzyko po udarze mózgu. Jakie wyzwania czekają opiekunów osób po udarze?Przebyty udar mózgu wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia wielu powikłań, które znacząco obniżają jakość życia, a także funkcjonowanie społeczne wielu pacjentów. Wśród częstych trudności poudarowych można wymienić utratę zdolności ruchowych (tymczasową lub stałą), zaburzenia mowy, problemy z pamięcią i koncentracją, problemy emocjonalne. Średni czas pobytu pacjenta po udarze w szpitalu wynosi zaledwie kilka tygodni, po których zachodzi konieczność prowadzenia rehabilitacji domowej. W tym kontekście zazwyczaj mówi się o trudnościach, jakie musi pokonać pacjent po udarze, zapominając całkowicie o opiekunie, który często nie posiada dostatecznej wiedzy na ten jest bardzo ważnym elementem leczenia poudarowego, a jej kontynuacją, często jest jednym sposobem na powrót do dawnej kondycji zdrowotnej. Przy czym należy podkreślić, że efektywność rehabilitacji uzależniona jest przede wszystkim od jej dopasowania do kondycji pacjenta, sposobu odżywiania, a także możliwości żywieniowych (niektórzy pacjenci wymagają leczenia pozajelitowego).Według prof. Piotra Machera - krajowego konsultanta w dziedzinie rehabilitacji medycznej: Większość chorób to stan, w którym pacjent ma wyższe zapotrzebowanie na składniki odżywcze, wzrastające dodatkowo podczas rehabilitacji. Jeśli go w zbilansowany sposób nie uzupełnimy, organizm będzie poświęcał swoją energię na jeden obszar kosztem innego. Nie jest to optymalna terapia, jaką chcielibyśmy gdy pacjenci po przebytym udarze mózgu nie są w stanie samodzielnie przyjmować pokarmów, konieczne jest wdrożenie żywienia jelitowego. Procedurę tę można przeprowadzić w warunkach domowych i – co ważne – od 1 października 2019 r. jest ona refundowana przez NFZ. Szczególnej opieki wymagają pacjenci poudarowi z deficytami neurologicznymi. Według badania pt. "Opiekunowie osób chorych neurologiczne i onkologiczne" zrealizowanego na zlecenie Nutricii Medycznej ponad połowa opiekunów, przyznaje, że opieka nad chorym, odbywa się kosztem pozostałych członków rodzinny. Może to skutkować osłabieniem więzi rodzinnych, a także generować stres i niepotrzebne takiej sytuacji warto zadbać w pierwszej kolejności o siebie i swoje zdrowie psychiczne. Należy zdać sobie sprawę z tego, że opieka nad chorym wymaga dużego zaangażowania, co niejednokrotnie odbija się negatywnie na kondycji psychicznej opiekuna. Wówczas warto skorzystać ze wsparcia społeczna „Udar mózgu jest jak pożar”. Jak rozpoznać objawy udaru mózgu? Kto jest najbardziej narażony?Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera
72. Opieka nad pacjentem po operacji guza mózgu 73. Opieka nad pacjentem po wymianie stawu biodrowego 74. Opieka nad pacjentem po zabiegu stawu biodrowego 75. Opieka okołooperacyjna nad pacjentem z zespołem Leiche’a 76. Opieka paliatywna 77. Opieka pielęgnacyjna nad pacjentką po mastektomii 78.
Wstęp I Część teoretyczna  & Charakterystyka udaru mózgu  & Podział udarów mózgu  & Przebieg i rokowanie w udarze mózgu  & Powikłania udaru mózgu  & Opieka pielęgniarska nad chorym po udarze mózgu   & Postępowanie w procesie pielęgnacyjno – usprawniającym po udarze mózgu   & Edukacja jako działanie na rzecz samoopieki oraz edukacja opiekunów pacjenta   & Postępowanie pielęgniarskie w przypadku zaburzeń w komunikacji   & Problemy w procesie pielęgnowania pacjenta po udarze mózgu II Część metodologiczna  & Cel badań.  & Metody, techniki i narzędzia badawcze  & Problemy i hipotezy badawcze  & Organizacja, przebieg badań, opis terenu badań III Część badawcza  & Charakterystyka badanego przypadku  & Diagnoza pielęgniarska.  & Planowanie opieki pielęgniarskiej nad pacjentem po udarze mózgu  & Uzasadnienie działań pielęgniarskich. Wnioski Podsumowanie Summary Bibliografia Wykaz rysunków Wykaz tabel Aneks Pobrań : 12 Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Po wpisaniu kodu, kliknij "Pobieram PDF/DOCX", pobieranie rozpocznie się automatycznie Koszt 25 zł netto | 30,75 zł brutto
Żywienie i opieka nad chorym po udarze. Z powodu udaru mózgu w 2015 roku tylko w Polsce hospitalizowano ponad 86 tysięcy osób. Dowiedz się czym jest, często związana z udarem, dysfagia oraz jak opiekować się chorym po udarze. Starzenie się społeczeństwa oraz niekorzystne zmiany w stylu życia, obserwowane u coraz szerszej grupy Opieka nad chorym, który przebył udar mózgu, wymaga od opiekunów odpowiedniej wiedzy i znajomości podstawowych zasad, których stosowanie pomoże choremu szybciej odzyskać utraconą sprawność. Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) udar mózgu to nagłe ogniskowe lub uogólnione zaburzenie czynności mózgu, utrzymujące się powyżej 24 godzin lub prowadzące do śmierci, wywołane jedynie przez przyczyny naczyniowe. Około 80% wszystkich udarów spowodowanych jest niedokrwieniem – czyli zamknięciem naczynia, które doprowadza krew do mózgu. Pozostała część to krwotoki śródmózgowe (15%) i podpajęczynówkowe (5%). Udar mózgu stanowi trzecią, po chorobach serca i nowotworach przyczynę zgonu w krajach rozwiniętych oraz jest najczęstszą przyczyną trwałej niepełnosprawności. Najczęstsze objawy udaru mózgu to: • niedowład lub porażenie mięśni twarzy, ręki i/lub nogi – najczęściej po jednej stronie ciała,• "znieczulenie" twarzy, ręki i/lub nogi – najczęściej po jednej stronie ciała,• zaburzenia mowy, trudności w rozumieniu słów oraz w wypowiadaniu się,• zaburzenia widzenia,• zaburzenia chodzenia z utratą równowagi i zawrotami głowy,• silny ból głowy bez znanej przyczyny. Wystąpienie nagłych, często zagrażających życiu oznak udaru mózgu, jest niespodziewane zarówno dla chorego, jak i jego rodziny. Opieka nad pacjentem po udarze wymaga dużych zmian w organizacji życia rodzinnego. Niezbędne jest współdziałanie pacjenta, jego bliskich, a także personelu medycznego. Ważne, aby opiekunowie posiadali odpowiedni zasób wiedzy na temat choroby. Powinni mieć także przygotowanie praktyczne, by mogli ocenić stan chorego i zaplanować opiekę nad nim. Przydatne mogą się okazać skale punktowe, służące do oceny niepełnosprawności pacjentów po udarze mózgu. Jedną z najczęściej używanych skal jest Barthel Index of Activities of Daily Living (ADL-Barthel). Przy jej pomocy można ocenić sprawność danej osoby w zakresie dziesięciu podstawowych czynności codziennych. Osoba, która doświadczyła udaru mózgu, może napotykać następujące trudności:• utrata zdolności ruchowych (niedowład lub porażenie kończyny),• trudności w przełykaniu, • nietrzymanie moczu i kału, • zaburzenia czucia, • problemy psychologiczne i emocjonalne, • zaburzenia mowy, rozumienia, pamięci,• powikłania unieruchomienia,• społeczne konsekwencje udaru. Ze względu na krótki pobyt w szpitalu i konieczność kontynuowania rehabilitacji w domu, wiedza pacjenta i jego rodziny ma pierwszorzędne znaczenie dla uzyskania poprawy stanu zdrowia i dojścia do siebie po do domu to dla pacjenta sprawdzian samodzielności. Rodzina nie powinna wyręczać chorego w czynnościach, które potrafi wykonać bez pomocy. Zalecane jest także przystosowanie mieszkania i najbliższego otoczenia, by ułatwić rekonwalescentowi poruszanie się i wykonywanie codziennych czynności. Główne zadania opiekuna chorego po udarze mózgu to:• Kontynuacja zabiegów pielęgnacyjnych (we współpracy z pielęgniarkami środowiskowymi), zgodnie z wymaganiami wynikającymi ze stanu ogólnego pacjenta np. zapobieganie zakażeniom układu oddechowego, infekcjom układu moczowego, powikłaniom z powodu unieruchomienia.• Kontynuacja rehabilitacji ruchowej (we współpracy z fizjoterapeutą), asystowanie choremu w zalecanych ćwiczeniach. W pozycji leżącej na plecach, ręka powinna być odwiedziona, pod stawem kolanowym podłożony wałek, a stopy zabezpieczone przed opadaniem. Ustawienie stolika po stronie chorej, mobilizuje pacjenta do zwiększonego wysiłku tej strony. W pozycji siedzącej podkładamy poduszkę pod zdrowy pośladek, aby stymulować i aktywować stronę chorą. Natomiast porażony bark pacjenta powinien być wysunięty do przodu, łokcie wyprostowane , a dłonie splecione ze sobą. W pozycji siedzącej na wózku, pod przedramię podkładamy poduszkę tak, aby oba barki były ustawione symetrycznie, nie dopuszczając do opadania strony porażonej.• Kontynuacja rehabilitacji logopedycznej (we współpracy z terapeutą zaburzeń mowy). Najlepsze efekty dają częste i regularne ćwiczenia, mające na celu usprawnienie aparatu mowy oraz poprawę umiejętności pisania i czytania.• Rehabilitacja w zakresie codziennych czynności – zadaniem opiekuna jest np. asystowanie choremu przy czynnościach, które może wykonać samodzielnie, oraz zachęcanie go do podejmowania wielokrotnych prób w razie niepowodzenia; karmienie pacjenta po stronie chorej – w celu wzmocnienia zdolności rotacyjnej mięśni szyi, twarzy oraz języka po stronie porażonej; dostosowanie sztućców do chwytu ręki chorego. Przy trudności z dosięgnięciem do ust, rączkę sztućców można wygiąć. Warto pamiętać, że ssanie kostki lodu pobudza do pracy mięśnie głowy i szyi. Przy ubieraniu obowiązuje zasada: najpierw chora ręka, następnie zdrowa. Przy rozbieraniu: najpierw zdrowa ręka, a później chora. Ze względu na długotrwałość i skomplikowanie procesu rehabilitacyjnego opiekunowie powinni się cechować cierpliwością, wytrwałością, wyrozumiałością i stopniowo dostosowywać zadania do stale zmieniających się możliwości pacjenta. Literatura:Morawska J. M., Gutysz-Wojnicka A.: Problemy opiekunów chorych po udarze mózgu. Udar mózgu 2008, 10 (2), s. 83– B., Jaracz K.: Obciążenie osób sprawujących opiekę nad chorymi po udarze mózgu — wyniki wstępne. Udar mózgu 2007, 9(1), s. 24– M. , Biesek D.: Opieka domowa nad chorym po udarze mózgu. Choroby Serca i Naczyń 2007, 4(3), s. 127– E.: Rola pielęgniarki w rehabilitacji i opiece nad chorym po udarze mózgu. Problemy Pielęgniarstwa 2009, 17 (2), s. 152– A., Książkiewicz B.: Pielęgnowanie chorych z udarem mózgu. Choroby Serca i Naczyń 2007, 4(1), s. 6– G.: Edukacja chorego po udarze mózgu. Choroby Serca i Naczyń 2007, 4(3), s. 123– data wejścia data wejścia data wejścia Szanse na przeżycie po wystąpieniu udaru mózgu zależą od tego, jak szybko zostanie udzielona pomoc medyczna. Jest to wystarczający powód, dla którego każdy powinien znać objawy wymagające natychmiastowego wezwania karetki. W poniższym artykule przedstawiono też jak wygląda leczenie i dalsza opieka nad pacjentem po udarze mózgu.
Praca w ramach zespołu rehabilitującego pacjenta po udarze jest niezwy-kle wymagająca. Oprócz gruntownej znajomości standardów postępowania w ramach specjalności własnej, wymaga orientacji w materii składającej się na interdyscyplinarnie powiązane dyscypliny, w zakresie niezbędnym do prawidłowego wykonywania danej profesji. Wszelkie zaniedbania pod tym względem mogą skutkować negatywnie dla pacjenta. Interdyscyplinarny mo-del opieki nad chorym po udarze wymaga więc ścisłej współpracy i wzajemnej interakcji pomiędzy różnymi specjalistami, stałego przepływu informacji zwrotnych w zespole, a także między terapeutą a pacjentem. W przeciwnym razie opieka zamiast kompleksowej będzie zatomizowana, co nie przyniesie zakładanych w jej ramach celów. Przeciwnie, brak współpracy wszystkich członków zespołu rehabilitacyjnego, nieznajomość specyfiki pracy każdego z nich przez pozostałych, może niweczyć efekty rehabilitacji w danym obsza-rze, zamiast je wspierać. Przykładowo, nieznajomość podstaw rehabilitacji w pracy logopedy może skutkować niewłaściwym doprowadzaniem pacjenta na terapię, nieodpowiednim sadzaniem go przy stole, nieumiejętną pomocą przy podnoszeniu się, nieprawidłowym wykorzystaniem kończyny objętej niedowładem itp., co w konsekwencji może spowodować kształtowanie się patologicznych nawyków ruchowych. Z kolei przyjmowanie w pracy fizjo-terapeutów, że pojawienie się u chorego zautomatyzowanych wyrażeń oraz stereotypowych zwrotów językowych i zachowań niewerbalnych świadczy o ustąpieniu afazji może wprowadzać w błąd rodzinę pacjenta, a także powo-dować stawianie przez fizjoterapeutę wygórowanych wymagań w stosunku do pacjenta co do rozumienia instrukcji słownych. Tymczasem kompleksowa opieka prowadzona przez interdyscyplinarny zespół winna wzajemnie wspie-rać i uzupełniać działania podejmowane przez poszczególnych jego członków. Literatura Barret A. M., Levy C. E., Gonzales Rothi L. J. (2007): Treatment Innovation In Rehabilitation of Cognitive And Motor Deficits After Stroke and Brain Injury Physiological Adjunctive Treat-mens. „Abstract. Med. Rehabilitation”. Lippincott Williams & Wilkins, 86, s. 423–425. Białkowska J., Idźkowska B. (2007): Ocena częstości występowania zespołów depresyjnych u chorych po udarze mózgu hospitalizowanych w oddziale rehabilitacji. „Polish Annals of Medicine − Rocznik Medyczny”. Olsztyn 14(1), s. 49−52. Białkowska J., Janowska E. (2007): Rehabilitacja behawioralna chorych po udarze mózgu leczonych w Oddziale Rehabilitacji ZOZ MSWiA z Warmińsko-Mazurskim Centrum Onko-logii w Olsztynie. „Polish Annals of Medicine − Rocznik Medyczny”. Olsztyn 14(1), s. 53−58. Białkowska J., Mroczkowska D. (2014): Specyfika rehabilitacji pacjentów geriatrycznych z wielochorobowością – opis przypadku 82-letniego pacjenta. „Geriatria” 8, s. 1−5. Borkowska A., Warwas I., Wiłkość M., Dróżdż W. (2007): Neuropsychologiczna ocena dys-funkcji poznawczych w depresji po udarze mózgu. „Psychiatria” 2007. T. 4, nr 2, s. 39−44. Carson Butcher Mineka S. (2003): Psychologia zaburzeń. GWP. Gdańsk. Chyłkiewicz J., Szczygielska A. (2014): Sprawozdanie z posiedzenia otwartego Komitetu Nauk Klinicznych Polskiej Akademii Nauk „Najczęstsze problemy medyczne wieku starszego w Polsce”, 24 marca 2014 r. „Nowa Audiofonologia”. T. 3(1), s. 91−93. Epidemiologia zaburzeń psychiatrycznych i dostępność psychiatrycznej opieki zdrowotnej EZOP Polska. Kondycja psychiczna mieszkańców Polski. Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie 2012. Grabias S. (1997): Mowa i jej zaburzenia. „Audiofonologia” X, s. 9−36. Jadczuk A., Kaca-Oryńska M., Friedman A. (2009): Poziom depresji w ostrej fazie udaru mózgu w zależności od lokalizacji ogniska niedokrwiennego w dominującej lub niedominującej półkuli mózgu. „Udar Mózgu” 11(1), s. 1−8. Jegier A. (2017): Podstawy fizjologii wysiłku fizycznego przydatne w rehabilitacji kardiologicz-nej. [W:] Rekomendacje w zakresie realizacji kompleksowej rehabilitacji kardiologiczkardiologicz-nej. Stanowisko ekspertów Sekcji Rehabilitacji Kardiologicznej i Fizjologii Wysiłku Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Asteria Med., s. 93−95. Jauer-Niworowska O. (2012): Terapia logopedyczna pacjentki z dyzartrią wiotką – opis przy-padku. „Studia pragmalingwsityczne. Rocznik Instytutu Polonistyki Stosowanej Wydziału Polonistyki UW”. R. IV, s. 152−164. Kjellstrom T., Norrving B., Shatchkute A. (2007): Helsingborg Declaration 2006 on Europe-an stroke strategies. Cerebrovasc Dis. 23, s. 231−241. Hygeia Public Health 2011, 46(4), s. 506−515. Kokoszka P. (2012): Wieloaspektowa analiza wyników bezcementowej endoprotezoplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem trzpienia Zweymüllera oraz stożkowej panewki wkrę-canej. Rozprawa doktorska. Poznań. Konkel M., Drozd A., Nowacka-Kłos M., Hansdorfer-Korzon R., Barna M. (2015): Zespół po-mijania stronnego u pacjentów po udarze mózgu – przegląd metod fizjoterapeutycznych. „Forum Medycyny Rodzinnej”. T. 9, nr 5, s. 405–415. Lubecki M. (2011): Polski model rehabilitacji medycznej zaakceptowany i zalecany przez WHO (The Polish model of rehabilitation accepted and recommended by WHO). “Hygeia Public Health” 46(4), s. 506−515. Luk J. (2012): Rehabilitation in older people: know more, gain more. “Medical Practice”, Hong Kong Med J. 18(1), s. 56−59. Marcjanik M. (2008): Grzeczność w komunikacji językowej. Warszawa. Ossowski R. (1999): Teoretyczne i praktyczne podstawy rehabilitacji. Bydgoszcz. Panasiuk J. (2005): Diagnoza różnicowa zaburzeń językowych u chorych z uszkodzeniami mó-zgu. [W:] Logopedia. Teoria i praktyka. Red. M. Młynarska, T. Smereka. Wrocław, s. 44−68. Panasiuk J. (2005): Struktura języka a struktura poznania w afazji. [W:] Logopedia. Teoria i praktyka. Red. M. Młynarska, T. Smereka. Wrocław, s. 69−91. Panasiuk J. (2012): Diagnoza logopedyczna w przebiegu chorób neurologicznych u osób dorosłych. [W:] Diagnoza logopedyczna. Podręcznik akademicki. Red. E. Czaplewska, S. Milewski. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. Sopot, s. 263–324. Panasiuk J. (2015): Postępowanie logopedyczne w przypadkach afazji. [W:] Logopedia. Standardy postępowania logopedycznego. Red. S. Grabias, J. Panasiuk, T. Woźniak. Lublin, s. 869−916. Pąchalska M. (1999): Afazjologia. Warszawa−Kraków. Regier D. A., Kuhl E. A., Kupfer D. J. (2013): The DSM-5: Classification and criteria changes. “World Psychiatry” 12(2), s. 92–98. Rutkowski M. (2016): Językowy wymiar paternalizmu na przykładzie interakcji lekarz-pacjent i urzędnik-klient. „Forum Lingwistyczne” 3, s. 87−95. Ryglewicz D., Milewskiej D. (2004): Epidemiologia afazji u chorych z udarem mózgu. „Udar Mózgu”. T. 6, nr 2, s. 65–70. Stefaniak K. (2011): Władza i tożsamość w komunikacji lekarz-pacjent. Wrocław. Thomasma D. C. (1983): Beyond medical paternalism and patient autonomy: a model of physician conscience for the physician-patient relationship. “Annals of Internal Medicine” 98, s. 243−248. Wieczorowska-Tobis K, Rajska-Neumann A. (2006): Kompleksowa ocena geriatryczna jako na-rzędzie do analizy stanu funkcjonalnego pacjenta starszego. „Geriatria Polska” 1, s. 38−40. Wieczorowska-Tobis K. (2011): Specyfika pacjenta starszego. [W:] Fizjoterapia w geriatrii. Red. K. Wieczorowska-Tobis, T. Kostka, A. M. Borowicz. Warszawa, s. 18−27. Włoch-Kopeć D. , Słowik A. (2008): Podstawowe zasady rehabilitacji po udarze mózgu. „Forum profilaktyki”. Warszawa 3(12), 6. Wroński K., Bocian R., Depta A., Cywiński J., Dziki A. (2009): Opinie pacjentów na temat modelu paternalistycznego w relacji lekarz-pacjent. Prawne aspekty autonomii pacjenta w opiece zdrowotnej. „Nowotwory. Journal of Oncology” 59, 4, s. 266–273. Wytyczne (2012): Wytyczne Grupy Ekspertów Sekcji Chorób Naczyniowych Polskiego Towarzy-stwa Neurologicznego. Postępowanie w udarze mózgu. „Neurol Neurochir Pol.” 46 (1, supl. 1). Źródła internetowe The interdisciplinary team involved in the rehabilitation process of the post-CVA patient requires close co-operation among all involved health care professionals in order to ensure a continuous exchange of information and to relate the same information to the patient. The lack of awareness of each team member’s work-related tasks could jeopardize the effectiveness of the rehabilitation process instead of enhancing it. Therapeutic goals cannot be achieved during the rehabilitation process if there is inadequate team cooperation when treating a patient. For example, unfamiliarity with the treatment approach that is utilized by the speech therapist may cause developing pathological movement patterns in CVA patients. Interdisciplinary teamwork is a complex process which needs to be based on exchanging knowledge and skills to impact patient care. The purpose of this article is to describe the speech therapy approach to the rehabilitation of a post CVA patient. This type of approach needs to be included in the planning of a complex care for a population of patients with neurological disorders, especially for those suffering from CVA. These patients comprise the majority of neurological disorders. Halina Pelcowa Lublin ORCID 0000-0002-1380-4943 e-mail: @ Słownictwo regionalne – słownictwo gwarowe
r5QO8.
  • uvl8hgk0eg.pages.dev/152
  • uvl8hgk0eg.pages.dev/181
  • uvl8hgk0eg.pages.dev/369
  • uvl8hgk0eg.pages.dev/232
  • uvl8hgk0eg.pages.dev/139
  • uvl8hgk0eg.pages.dev/154
  • uvl8hgk0eg.pages.dev/203
  • uvl8hgk0eg.pages.dev/25
  • uvl8hgk0eg.pages.dev/140

    • opieka nad chorym po udarze mózgu forum