Dobrowolne poddanie się karze, czy można się odwołać i to "odkręcić" - Forum Prawne Dobrowolne poddanie się karze, czy można się odwołać i to "odkręcić" W sierpniu 2015 roku dostałam łączny wyrok w zawieszeniu rok na dwa lata próby z art. 59 i 62 za handel i posiadanie heroiny.W marcu tego roku policja znalazła u mnie w domu
Najlpiej aby sprawa się ciągnęła jak najdłużej aby minął termin okresu próby z pierwszego wyroku. Tak więc można wnioskować o wszelakie opinie, przesłuchanie świadków na okoliczność zdarzenia. W przypadku choroby dostarczać zaświadczenia od lekarza biegłego sądowego i wnioskować o odroczeniu rozprawy. W przypadku nie zachowania terminu 7 dni pomiędzy wezwaniem, a rozprawą wnioskować o odroczenie rozprawy z powodu braku wystarczającego czasu do przygotowania się do obrony- wstająć zaraz gdy sąd usiądzie przed otworzeniem posiedzenia sądowego. Można wnosić przed rozprawą o zwrot sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego (może to trwać nawet do kilku miesięcy- odwołanie prokuratury okręgowej i ponowny zwrot do sądu). Sprzeciw co do dobrowolnego poddania się karze złożyć na piśmie do prokuratury za potwierdzeniem. Ewentualnie moża do czasu otwarcia przewodu sądowego złożyć takowy sprzeciw na piśmie. Pisma wszelakie składa się za potwierdzenim tj, kseroikopia wraz z podpisem i pieczęcią z datą pozostaje u Pana na dowód złożenia takowego pisma. Jeżeli wynikną rozbieżności podczas rozprawy nie należy zbytnio wyjaśniać tych rozbieżności bo od tego jest sąd i jako przewodniczący jest zobowiązany art. 366 kpk czuwać nad prawidłowym przebiegiem postępowania- gdy świadek bezpodstawnie odmawia zeznań, zeznaje odmiennie niż poprzednio albo oświadczy, że pewnych okoliczności nie pamięta wolno odczytywać w odpowiednim zakresie protokoły złożonych poprzednio przez niego zeznań w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem. Jeżeli sąd nie wezwie świadka to ustosunkowania się do rozbieżności i nie odyczyta mu uprzednio złożonych zeznań będzie stanowiło to obrazę art. 366 kpk i art. 391 kpk. Wówczas jeśli Pan wywlecze to w apelacji sąd okręgowy uchyli wyrok na podstawie art. 437 par 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 2. Zawsze należy wiązać naruszenie przepisów postępowania z wpływem na wyrok. tj np. nie odczytanie świadkom poprzedniego zeznania, gdy świadek zeznawał odmiennie co spowodowało nieobiektywną ocenę dowodów. Sąd musi ocenić dowody przeprowadzone w sposób poprawny, a następnie dokonać swobodnej oceny dowodów. W przypadku uchylenia wyroku przez sąd II instancji do ponownego rozpoznania wszytko sąd musi przeprowadzać od samego początku, mając na uwadze art. 443 kpk. Po ponownym wydaniu wyroku dalej przysługuje Panu złożenia apelacji, po wcześniejszym wystapienie o sporządzenie i doręczenie odpisuw wyroku wraz z uzasadnieniem. Tak, że proszę uczyć się prawa, bawić się nim i cieszyć się 353. § 1. Pomiędzy doręczeniem zawiadomienia a terminem rozprawy głównej powinno upłynąć co najmniej 7 dni.§ 2. W razie niezachowania tego terminu w stosunku do oskarżonego lub jego obrońcy rozprawa na ich wniosek, zgłoszony przed rozpoczęciem przewodu sądowego, ulega 339. § 1. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie, jeżeli:1) prokurator złożył wniosek o orzeczenie środków zabezpieczających,2) zachodzi potrzeba rozważenia kwestii warunkowego umorzenia postępowania,3) akt oskarżenia zawiera wniosek, o którym mowa w art. 335.§ 2. (uchylony).§ 3. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie także wtedy, gdy zachodzi potrzeba innego rozstrzygnięcia przekraczającego jego uprawnienia, a zwłaszcza:1) umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2-11,2) umorzenia postępowania z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia,3) wydania postanowienia o niewłaściwości sądu lub o zmianie wskazanego w akcie oskarżenia trybu postępowania,4) zwrotu sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego,5) wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania,6) wydania postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania lub innego środka przymusu,7) wydania wyroku nakazowego,§ 4. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie ponadto, gdy zachodzi potrzeba rozważenia możliwości przekazania jej do postępowania mediacyjnego; przepis art. 23a stosuje się odpowiednio.§ 5. Strony, obrońcy i pełnomocnicy mogą wziąć udział w posiedzeniach wymienionych w § 1 oraz w § 3 pkt 1, 2 i 6, z tym że udział prokuratora i obrońcy w posiedzeniu w przedmiocie orzeczenia środka zabezpieczającego określonego w art. 94 albo 95 Kodeksu karnego jest 366. § 1. Przewodniczący kieruje rozprawą i czuwa nad jej prawidłowym przebiegiem, bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, a w miarę możności także okoliczności sprzyjające popełnieniu przestępstwa.§ 2. Przewodniczący powinien dążyć do tego, aby rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło na pierwszej rozprawie 391. § 1. Jeżeli świadek bezpodstawnie odmawia zeznań, zeznaje odmiennie niż poprzednio albo oświadczy, że pewnych okoliczności nie pamięta, albo przebywa za granicą lub nie można mu było doręczyć wezwania, albo nie stawił się z powodu niedających się usunąć przeszkód lub prezes sądu zaniechał wezwania świadka na podstawie art. 333 § 2, a także wtedy, gdy świadek zmarł, wolno odczytywać w odpowiednim zakresie protokoły złożonych poprzednio przez niego zeznań w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem w tej lub innej sprawie albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę.§ 2. W warunkach określonych w § 1, a także w wypadku określonym w art. 182 § 3, wolno również odczytywać na rozprawie protokoły złożonych poprzednio przez świadka wyjaśnień w charakterze oskarżonego.§ 3. Przepis art. 389 § 2 stosuje się 437. § 1. Po rozpoznaniu środka odwoławczego sąd orzeka o utrzymaniu w mocy, zmianie lub uchyleniu zaskarżonego orzeczenia w całości lub w części. Dotyczy to odpowiednio rozpoznania środka odwoławczego od uzasadnienia orzeczenia.§ 2. Jeżeli pozwalają na to zebrane dowody, sąd odwoławczy zmienia zaskarżone orzeczenie, orzekając odmiennie co do istoty, lub uchyla je i umarza postępowanie; w innych wypadkach uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania; przepis art. 397 stosuje się 438. Orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie w razie stwierdzenia:1) obrazy przepisów prawa materialnego,2) obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia,3) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia,4) rażącej niewspółmierności kary lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego lub innego 443. W razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego albo gdy zachodzą okoliczności określone w art. 434 § 3. Nie dotyczy to orzekania o środkach wymienionych w art. 93 i 94 Kodeksu karnego.Dobrowolne poddanie się odpowiedzialności zostało ujęte w kodeksie karnym skarbowym jako jeden ze środków karnych (art. 22 §2 pkt 1 kodeksu karnego skarbowego). Nie jest to zabieg przypadkowy i ustawodawca celowo nie uznał go jedynie za tryb postępowania zakończony ukaraniem sprawcy. Jak już wcześniej wspomniałem, z dobrowolnym
Zgłoś post i jeszcze mam pytanie o ile obie strony nie wniosą odwołania od wyroku, zakładając, że zapadł to kiedy bedzie wiadomo, że jest prawomocny(jaki termin od wyroku-wyrok się uprawomacnia)... Jeżeli nikt nie złoży wniosku o uzasadnienie wyroku to uprawomocni się on ósmego dnia licząc od daty jego wydania czyli z dniem 2 listopada 2007 r. Dredd Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Zgłoś post przez kier_as » N, 28 paź 2007, 01:20 Dadzą (powinni) xerokopię na miejscu. Za opłatą. 1 zł za stronę kier_as Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Zgłoś post przez kier_as » N, 28 paź 2007, 01:23 i jeszcze mam pytanie o ile obie strony nie wniosą odwołania od wyroku, zakładając, że zapadł to kiedy bedzie wiadomo, że jest prawomocny(jaki termin od wyroku-wyrok się uprawomacnia)...Jeżeli nikt nie złoży wniosku o uzasadnienie wyroku to uprawomocni się on ósmego dnia licząc od daty jego wydania czyli z dniem 2 listopada 2007 r. A w jakim terminie można składać apelację nie wnosząc o uzasadnienie? kier_as Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Zgłoś post przez Dredd » N, 28 paź 2007, 10:06 A w jakim terminie można składać apelację nie wnosząc o uzasadnienie? Procedura karna w zasadzie nie przewiduje takiej możliwości. W wypadku złożenia apelacji bez uprzedniego złożenia wniosku o uzasadnienie apelacja będzie skuteczna jedynie wówczas, gdy zostanie złożona w terminie 7 dni od ogłoszenia wyroku. Wywoła ona wówczas w pierwszej kolejności taki skutek jak wniosek o uzasadnienie wyroku, czyli Sąd sporządzi pisemne uzasadnienie i doręczy je stronie. Od doręczenia uzasadnienia wyroku strona będzie miała 14 dni na ewentualne uzupełnienie swojej apelacji. Jeżeli strona nie złoży wniosku o uzasadnienie wyroku, a apelacja zostanie złożona ósmego dnia od ogłoszenia wyroku lub później - Prezes Sądu powinien odmówić przyjęcia takiej apelacji. Dredd Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Zgłoś post przez dordzi6168 » Pn, 29 paź 2007, 08:41 a jak ktoś złozy wniosek o odpis wyroku z uzasadnieniem...a nie wniesie odwołania od wyroku.... to kiedy wyrok się uprawomacnia.... dordzi6168 Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Zgłoś post przez Dredd » Pn, 29 paź 2007, 09:40 a jak ktoś złozy wniosek o odpis wyroku z uzasadnieniem...a nie wniesie odwołania od wyroku.... to kiedy wyrok się uprawomacnia.... Piętnastego dnia licząc od dnia doręczenia temu komuś uzasadnienia wyroku na piśmie. Dredd Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Zgłoś post przez dordzi6168 » Pn, 29 paź 2007, 13:24 Bardzo wam dziekuję, odezwę się jak będę znała szczegóły wyroku.....Pozdrawiam i jeszcze raz dziekuję za cierpliwość.... dordzi6168 Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Zgłoś post przez dordzi6168 » N, 4 lis 2007, 12:08 No więc skorzystałam z waszej rady i wybrałam się do Sądu z mężem..... więc mieliście rację.... wyrok zapadł jak za wykroczenie nie jak za przestępstwo..... 800 zł. gryzwna + koszty (opłata sądowa,opłata za opinie biegłych).... nie ciesze się bartdzo bo myslę, że mimo dwóch opinii negatywnych lekarskich...że nie doszło do uszkodzeń ciała....poszkodowana złoży pewnie odwołanie.... W związku z tym mam pytanie.... czy odpis takiego odwołania trafia w jakiś sposób do oskarżonego..... jak długo sąd (termin) ma na przesłanie sprawy wyżej do rozpatrzenia odwołania..... i czy jest jakiś termin w jakim nalezy wyznaczyć rozprawę owoławczą....od wpłynięcia wniosku w tej sprawie.... Jakie są zasady zapadania wyroku.....chodzi mi czy może przesłać do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Rejonowy.... czy juz sam rozpatruje sprawę i wydaje wyrok albo utryzmuje w mocy....albo zmienia na korzyść lub niekorzyść oskarżonego.... Przepraszam że tak się dopytuje.... ale nie wierzę w cuda, że po dwoch latach ten koszmar się już skończy..... Wiedza o dalszych procedurach pozwala mi się przychicznie przygotować na wszelkie mozliwości..... i łatwiej to znosimy.... Wielkie dzięki za poświęcony czas.... dordzi6168 Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Zgłoś post przez kier_as » N, 4 lis 2007, 17:40 Abyscie spali spokojnie radze zapytac w sadzie czy wyrok jest prawomocny. jesli powiedza ze jeszcze nie - zapytaj czy wplynal wniosek o uzasadnienie. Jesli nie wplynal, to spij spokojnie. Termin minal. Sad apelacyjny ma wszystkie wymienione przez Ciebie mozliwosci. kier_as Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Zgłoś post przez dordzi6168 » N, 4 lis 2007, 17:57 a mozecie mi jeszcze powiedzieć jesli poszkodowana się odwołą od wyroku (wcześniej o wyrok z uzasadnieniem) - to czy to odwołanie )kopię- mój mąż jakoś dostaje czy nie....? dordzi6168 Posty: 0Dołączył(a): Cz, 1 sty 1970, 02:00 Powrót do Prawo Karne Dobrowolne poddanie się karze przez ssr » Śr, 31 mar 2004, 23:30 2 Odpowiedzi 898 Wyświetlone Ostatni post przez Dredd Pt, 2 kwi 2004, 22:01 Dobrowolne poddanie się karze - możliwość zmiany kary. przez Millimetr198 » Wt, 29 lip 2008, 13:03 2 Odpowiedzi 1160 Wyświetlone Ostatni post przez Dredd Wt, 29 lip 2008, 23:19 Samowolne poddanie się karze.... przez Roman_G » Śr, 15 lut 2006, 22:22 1 Odpowiedzi 842 Wyświetlone Ostatni post przez Dredd Śr, 15 lut 2006, 22:31 dobrowolne poddanie się odpowiedzialności przez soldan » Pn, 30 paź 2006, 11:51 1 Odpowiedzi 710 Wyświetlone Ostatni post przez Dredd Wt, 31 paź 2006, 00:28 Kto przegląda forum Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 3 gościRE: groźby dobrowolne poddanie się karze, co dalej? Przepraszam za podwójny post, ale czas edycji minął. papiinian- nie martw się, rozróżniam pojęcie apelacji od sprzeciwu, tłumaczysz w powyższym poście to tak jak bym napisał gdziekolwiek, że to jedno i to samo. Konsensualna instytucja skazania bez przeprowadzenia postępowania dowodowego (dobrowolnego poddania się karze), przewidziana w art. 387 została wprowadzona do kodeksu postępowania karnego z 1997 r. jako sposób na uproszczenie i przyspieszenie postępowania, przy jednoczesnym racjonalnym ograniczeniu kosztów wymiaru sprawiedliwości (tak: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Warszawa 2009, s. 725; S. Waltoś, Nowe instytucje w kodeksie postępowania karnego, Państwo i Prawo 1997, nr 8, s. 26 – 27, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt III KK 55/17).Ustawodawca wyraźnie jednak zastrzegł, iż sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. Ponadto uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku (art. 387 § 2 Warunki rezygnacji przez sąd z prowadzenia postępowania na zasadach ogólnychIstota instytucji określonej w art. 387 sprowadza się do oceny przez sąd, czy istnieją warunki do zrezygnowania z prowadzenia postępowania na zasadach ogólnych, a jedną z przesłanek tej oceny jest stwierdzenie, że uzgodniony wymiar kary, mający następnie stać się elementem składowym wyroku skazującego, jest trafny, w tym zgodny z przepisami o charakterze materialnym. Wyrokowanie w warunkach art. 387 podobnie jak wyrokowanie na zasadach ogólnych, musi bowiem prowadzić do uzyskania stanu sprawiedliwości materialnoprawnej, a więc do słusznego zastosowania normy prawa karnego materialnego (tak: wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 15 czerwca 2011 r., II KK 116/11, LEX nr 847139; z dnia 2 kwietnia 2012 r., V KK 437/11, LEX nr 1163987).Obowiązki sądu przy rozpatrywaniu wniosku o dobrowolne poddanie się karzeRozstrzygając złożony w oparciu o przepis art. 387 § 1 kpk przez oskarżonego lub jego obrońcę wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie oskarżonemu określonej kary lub środka karnego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, sąd jest zobowiązany sprawdzić zaistnienie wszystkich warunków dopuszczalności takiego wniosku określonych w art. 387 § 1 i 2 kpk, do których ustawodawca zaliczył także, by okoliczności popełnionego przestępstwa nie budziły wątpliwości. Jeśli więc oskarżony składa wniosek o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności w tym trybie nie kwestionując założeń aktu oskarżenia (akceptując je), to jeśli sąd z założeniami tymi się nie zgadza, winien albo wyraźnie uzależnić zgodę na uwzględnienie wniosku od dokonania w nim stosownej zmiany konwalidującej dostrzeżoną nieprawidłowość ( art. 387 § 3 kpk ), albo zadecydować o rozpoznaniu w dalszym ciągu sprawy na zasadach ogólnych (tak: wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 10 sierpnia 2018 r., sygn. akt IV Ka 443/18). Nieobecność na rozprawie prokuratora lub pokrzywdzonego a dobrowolne poddanie się karzeZgodnie z poglądami wyrażonymi w doktrynie, w obliczu zmian w zakresie obowiązku udziału prokuratora (oskarżyciela publicznego) w rozprawie głównej, dokonanych nowelą z 11 marca 2016 r., należy podkreślić, że jego niestawiennictwo na rozprawie w razie zakończenia postępowania przygotowawczego w formie dochodzenia, w sytuacji prawidłowego powiadomienia o jej terminie (art. 135 KPK), należy uznać, podobnie jak w przypadku pokrzywdzonego, za wyraz braku sprzeciwu wobec ewentualnego wniosku oskarżonego o dobrowolne poddanie się karze, otwierający drogę do uwzględnienia tego wniosku przez sąd, o ile są spełnione inne przesłanki, od których ono jest uzależnione” (tak: R. Ponikowski/J. Zagrodnik, Komentarz do art. 387 Kodeksu postępowania karnego, w: J. Skorupka (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2016, s. 961).Sąd Okręgowy w Poznaniu w wyroku z 26 kwietnia 2017 r., sygn. akt IV Ka 301/17, potwierdził powyższe stanowisko oraz wskazał, że mając na względzie zasadę równości stron, brak jest powodów, aby czynić rozróżnienie pomiędzy prawidłowo powiadomionym o terminie pokrzywdzonym, a równie prawidłowo powiadomionym o terminie prokuratorze. W rozpoznawanej przez tenże sad sprawie istotne było również to, że oskarżony już w toku postępowania przygotowawczego wyrażał kilkakrotnie wolę dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej, o czym skarżący doskonale wiedział; należało się więc spodziewać, że również w toku rozprawy przez Sądem I instancji oskarżony podejmie próbę dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej. Pomimo tego nikt ze strony prokuratury na rozprawę się nie stawił, co sąd uznał za wyraz braku sprzeciwu wobec ewentualnego wniosku oskarżonego o dobrowolne poddanie się Okręgowy słusznie ponadto zauważył, że jak wynika z treści art. 387 § 1 wniosek o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności karnej złożyć można tylko do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej, a zatem jest to uprawnienie dość mocno ograniczone pod względem czasowym. Gdyby zatem uznać że wyrok w trybie dobrowolnego poddania się karze art. 387 może zostać wydany tylko i wyłącznie w sytuacji braku sprzeciwu prokuratora, a w sytuacji jego niestawiennictwa na rozprawie konieczne jest przerwanie rozprawy w celu uzyskania stanowiska prokuratora odnośnie zaproponowanego wymiaru kary – to niestawiennictwo prokuratora na każdej rozprawie, na której mógłby zapaść wyrok w trybie art. 387 mogłoby stanowić swoisty sposób „blokowania” wydawania wyroków w tym właśnie trybie. Za każdym razem bowiem Sąd I instancji zobligowany byłby do zarządzenia przerwy w rozprawie i konsultowania się z złożenia sprzeciwu przez prokuratora lub pokrzywdzonego przy dobrowolnym poddaniu się karzeSprzeciw prokuratora i pokrzywdzonego przeciwko dobrowolnemu poddaniu się karze przez oskarżonego może zostać złożony, w nawiązaniu do treści art. 116 kpk, na piśmie lub ustnie do protokołu i nie wymaga uzasadnienia (tak: J. Skorupka [red.], Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Wyd. 3. Warszawa 2018).Analiza treści art. 387 § 1 i § 2 kpk prowadzi do wniosku, iż ustawodawca nie zakreślił prokuratorowi ram czasowych na zgłoszenie skutecznego sprzeciwu. Wspomniane przepisy formułują jedynie wymóg kierowany do oskarżonego, by przedmiotowy wniosek został złożony do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej. W tej sytuacji należy dopuścić możliwość wyrażenia przez prokuratora przedmiotowego sprzeciwu przed terminem rozprawy, na którym oskarżony złoży wniosek, o którym mowa w art. 387 § 1 kpk (tak: wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 19 października 2018 r., sygn. akt II Ka 444/18).Uzależnienie przez sąd uwzględnienia wniosku oskarżonego o dobrowolne poddanie się karze od dokonania w nim wskazanej przez siebie zmianySąd może uzależnić uwzględnienie wniosku oskarżonego od dokonania w nim wskazanej przez siebie Najwyższy w wyroku z dnia 6 sierpnia 2015 r., sygn. akt II KK 219/15, opubl. KZS 2015/12/17 wskazał, że sąd, rozstrzygając złożony – w oparciu o przepis art. 387 § 1 – przez oskarżonego lub jego obrońcę wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie oskarżonemu określonej kary lub środka karnego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, jest zobowiązany przede wszystkim sprawdzić zaistnienie wszystkich warunków dopuszczalności takiego wniosku określonych w art. 387 § 1 i § 2 Jednym z nich jest z pewnością zgodność zgłaszanych we wniosku, zaakceptowanych przez uprawnionych uczestników postępowania, propozycji, w tym również tych co do oceny prawno – karnej zarzucanego oskarżonemu czynu, wymiaru kary bądź środków karnych, z obowiązującymi przepisami prawa karnego sytuacji, w której treść owego wniosku tychże regulacji prawnych nie respektuje, niewątpliwym obowiązkiem sądu jest bądź to uzależnienie swojej decyzji o uwzględnieniu tego wniosku od dokonania w nim zmian konwalidującej tą dostrzeżoną jego wadliwość (art. 387 § 3 bądź też rozpoznanie w dalszym ciągu sprawy na zasadach ogólnych. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt IV KK 60/16, opubl. LEX nr 2005662, stwierdzając, że sąd rozstrzygając w przedmiocie złożonego w trybie art. 387 wniosku oskarżonego, związany jest treścią tego wniosku, co nie oznacza obowiązku jego uwzględnienia. Wszak sąd zobowiązany jest sprawdzić zaistnienie wszystkich warunków dopuszczalności tego rodzaju dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej, które tenże przepis w § 1 i § 2 określa. W sytuacji zaś dostrzeżenia jakichkolwiek wad propozycji oskarżonego, powinnością Sądu jest uzależnienie uwzględnienia wniosku od dokonania w nim stosownej zmiany (art. 387 § 3 kpk) (podobnie: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2013 r., sygn. akt II KK 98/13 2013/7-8/10, LEX nr 1299166, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2014 r., sygn/ akt II K 144/14 Lex nr 1498814)Niemożność samodzielnego dokonania przez sąd zmiany we wniosku oskarżonego o dobrowolne poddanie się karzeSąd rozpoznający sprawę w związku z wnioskiem złożonym w trybie przewidzianym w art. 387 § 1 nie ma możliwości samodzielnego modyfikowania zakresu odpowiedzialności karnej oskarżonego bez podjęcia działań przewidzianych w art. 387 § 3 i doprowadzenia do zmian we wniosku zaakceptowanych przez podmioty wymienione w § 2 tego przepisu. Możliwość uzależnienia przez sąd uwzględnienia złożonego w trybie § 1 art. 387 wniosku od dokonania w nim wskazanej przez siebie zmiany oznacza także konieczność zwrócenia wnioskodawcy przez sąd uwagi, że jego propozycja nie spełnia wszystkich wymogów prawa. Zaś ewentualne ujawnienie się braku warunków do uwzględnienia wniosku w całości w dotychczasowej postaci i niemożność dokonania stosownego uzgodnienia, prowadzi w konsekwencji do rozpoznawania sprawy na zasadach ogólnych (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt IV KK 60/16, opubl. LEX nr 2005662). Orzeczenie przez sąd kary innej niż umówionaJak wskazano wyżej, treść przepisów art. 387 § 1 i 2 kpk. nie daje Sądowi I instancji możliwości wymierzenia kary innej niż proponowana we wniosku o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności karnej, jaka została zaakceptowana przez uprawnionych uczestników postępowania, a następnie stanowiła podstawę podjętej przez Sąd decyzji o wydaniu wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Sąd wprawdzie nie jest związany wydanym postanowieniem co do uwzględnienia wniosku oskarżonego, jednak każda zmiana zapatrywania co do zaaprobowanych wcześniej warunków skazania pociągać musi za sobą jednoczesną decyzję o odstąpieniu od postępowania w trybie uregulowanym w art. 387 sąd nie skorzystał z możliwości przewidzianej w art. 387 § 3 kpk, tj. uzależnienia uwzględnienia wniosku oskarżonego od dokonania w nim wskazanej przez siebie zmiany, to zrezygnował też z rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych, to zastosowanie innej kary niż umówiona stanowiło rażące naruszenie prawa (tak: wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 6 maja 2014 r., sygn. akt VI Ka 201/14).Dobrowolne poddanie się karze a warunkowe umorzenie postępowaniaZasadnie wskazuje się w orzecznictwie, że w żadnym wypadku w trybie art. 387 nie można orzekać o warunkowym umorzeniu postępowania, przepis ten bowiem dopuszcza tylko wydanie wyroku skazującego, a warunkowe umorzenie w razie stwierdzenia na rozprawie takich możliwości jest dopuszczalne w trybie art. 414 (tak: Grzegorczyk T., Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Zakamycze, 2003).Kwestią tą zajął się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 maja 2000 r., sygn. I KZP 7/00 (OSNKW 2000/5-6/51, 2000/7-8/15, 2000/6/1), gdzie wskazał, że w trybie przewidzianym w art. 387 dopuszczalne jest tylko wydanie wyroku skazującego, a nie wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne. Zgodnie z art. 414 § 1 kpk, w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd umarza postępowanie warunkowo. Wynika stąd, że prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy powinien być przez Sąd poddany wnikliwej ocenie, zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów jak i zasad logicznego rozumowania, pozwalającej na ustalenie, bądź wykluczenia istnienia przesłanek odpowiedzialności oskarżonej. Sąd, kierując się zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, winien poczynić właściwe ustalenia faktyczne i w zależności od tych ustaleń wypowiedzieć się w przedmiocie winy bądź niewinności oskarżonej, nadto ocenić stopień społecznej szkodliwości jej czynu i stopień w trakcie postępowania sądowego (w tym po uchyleniu wyroku) możliwe jest wydania wyroku umarzającego warunkowo postępowanie, jednakże nie w trybie art. 387 zaś zależne będzie od oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia (tak: wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 28 sierpnia 2018 r., sygn. akt VI Ka 594/18).Kontrola odwoławcza w sprawie w której zastosowano dobrowolne poddanie się karzePrzepisy art. 387 § 1 i 2 wyłączające możliwość orzekania kary innej niż określona we wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego, obowiązują tylko w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Natomiast kontrola odwoławcza odbywa się na zwyczajnych zasadach, co oznacza, że ocena zasadności zarzutów apelujących przebiega według ogólnych kryteriów ustawowych niezależnie od tego, czy do wydania zaskarżonego wyroku doszło w trybie art. 387 (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2009 r. sygn. V KK – 29/09, oraz wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. akt II AKa 117/13).Sąd Odwoławczy rozpoznający sprawę przede wszystkim winien w ramach kontroli instancyjnej zbadać, czy zostały spełnione warunki formalne do skorzystania z instytucji dobrowolnego poddania się karze, a następnie ocenić czy w istocie sąd I instancji trafnie uznał, iż ziściły się ustawowe przesłanki do wydania wyroku w trybie art. 387 kpk, a zwłaszcza czy okoliczności zarzucanego oskarżonemu czynu nie budzą wątpliwości (tak: wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 22 maja 2015 r., sygn. akt VIII Ka 254/15).Zakaz podnoszenia w apelacji zarzutów zwróconych przeciwko podstawie faktycznej wyroku lub wysokości orzeczonej kary Nie budzi wątpliwości, że cechą trybu konsensualnego z art. 387 kpk jest rezygnacja z postępowania dowodowego przed sądem (art. 387 § 1 kpk), co oznacza, że przedmiotem konsensusu staje się całokształt okoliczności faktycznych związanych z zarzucanymi oskarżonemu wyrokowania w trybie konsensualnym spowodowała konieczność wprowadzenia do ustawy przepisów przeciwdziałających instrumentalnemu wykorzystywaniu przez oskarżonych trybów konsensualnych. Ustawa z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247 ze zm.), w miejsce warunków wyłączenia działania wobec takich osób zakazu reformationis in peius, wprowadziła ograniczenie podstaw związku z powyższym, zgodnie z art. 447 § 5 kpk, podstawą apelacji nie mogą być zarzuty określone w art. 438 pkt 3 i 4, związane z treścią zawartego porozumienia, o którym mowa w art. 343, art. 343a i art. 387, a zatem zarzuty:błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia;rażącej niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego jest przy tym pouczenie oskarżonego o brzmieniu tego jest więc kwestionowanie ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wydanego w trybie konsensualnym oraz wysokości wymierzonej kary i zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego lub innego środka (tak: Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu w wyroku z dnia 20 czerwca 2017 r., sygn. akt II Kz 103/17).Kwalifikacja zarzutu wskazanego w apelacji w kontekście zakazu z art. 447 § 5 kpkOczywistym jest, że dla oceny z jakim zarzutem mamy do czynienia w środku odwoławczym wnoszonym od orzeczenia wydanego w trybie konsensualnym nie decyduje kwalifikacja zarzutu wskazana przez autora tego środka odwoławczego, a faktyczna treść zarzutu. Pod podjęciem zarzut odwoławczy rozumie się bowiem faktycznie zawarte w skardze odwoławczej twierdzenia o uchybieniach, których zdaniem skarżącego dopuścił się sąd pierwszej instancji, odpowiadające kategoriom wymienionym w art. 438 zawarte w art. 447 § 5 kpk oznacza zatem brak możliwości podnoszenia w apelacji również takich zarzutów, które wprawdzie zostały przedstawione jako zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego albo prawa procesowego (art. 438 pkt 1 i 2 kpk), ale w rzeczywistości zwrócone są wyłącznie przeciwko podstawie faktycznej wyroku lub wysokości orzeczonej kary. Gdyby przyjąć, że dla oceny spełnienia przez apelację wnoszoną od rozstrzygnięcia konsensualnego warunku formalnego w postaci wskazania dopuszczalnych przez ustawę zarzutów odwoławczych (art. 447 § 5 kpk) decydujące znaczenie ma określenie kategorii zarzutu przedstawione w apelacji, a nie faktyczna treść zarzutu, to ograniczenie zawarte w art. 447 § 5 kpk byłoby w praktyce fikcyjne i wyrażało pustą pozorem dopuszczalnego przez art. 447 § 5 kpk a contrario zarzutu obrazy przepisów prawa (zwłaszcza procesowego), można byłoby kwestionować w szerokim zakresie każde ustalenie będące przedmiotem zawartego porozumienia i rozstrzygnięcie o karze (tak: Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu w wyroku z dnia 20 czerwca 2017 r., sygn. akt II Kz 103/17).Zarzuty apelacyjne niezwiązane z treścią zawartego porozumieniaZ treści art. 447 § 5 kpk a contrario wynika, że wyrok wydany w trybie konsensualnym może zostać zaskarżony tylko z powodu obrazy przepisów prawa materialnego lub obrazy przepisów postępowania mogących mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 1 i 2 kpk), jeżeli zarzuty te nie są związane z związane z treścią zawartego porozumienia, o którym mowa w art. 387 kpk, a także w wypadku zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 kpk (tak: J. Skorupka, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Legalis 2016, t. 8 do art. 447, oraz Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu w wyroku z dnia 20 czerwca 2017 r., sygn. akt II Kz 103/17).Dopuszczalne zarzuty obrazy prawa materialnego i prawa procesowego w apelacji od wyroku wydanego w trybie dobrowolnego poddania się karze, które nie odnoszą się do faktów, będących podstawą orzeczenia, co do których oskarżony zawarł prawidłowe porozumienie, to te, wyrażające przede wszystkim twierdzenia o niespełnieniu przez orzeczenie Sądu I instancji przesłanek wyrokowania w trybie określonym w tym przepisie (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2003 r., sygn. akt II KK 188/02, R – OSNKW 2003, poz. 864, oraz wyrok Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu z dnia 20 czerwca 2017 r., sygn. akt II Kz 103/17).Definicja obrazy przepisów prawa materialnego Obraza przepisów prawa materialnego może mieć postać błędnej interpretacji przepisu, związanej głównie z kwalifikacją prawną czynu; może też polegać na niezastosowaniu przepisu bezwzględnie obowiązującego albo zastosowaniu przepisu pomimo bezwzględnego zakazu. Obraza przepisów prawa materialnego to błędne zakwalifikowanie czynu oskarżonego, skazanie oskarżonego pomimo braku znamion przestępstwa w czynie oskarżonego (tak: J. Skorupka, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Legalis 2016, t. 3 do art. 438).Konsekwencja naruszenia zakazu podnoszenia w apelacji zarzutów z art. 438 pkt 3 i 4 kpkNaruszenie przepisu art. 447 § 5 kpk skutkuje zastosowaniem art. 430 § 1 kpk w zw. z art. 429 § 1 kpk, jako że apelacja jest niedopuszczalna z mocy zakazu reformationis in peius przy dobrowolnym poddaniu się karzeJak już podnoszono, wyłączenie zakazu reformationis in peius jest uzasadnione w sytuacji, gdy dojdzie do skazania w trybie dobrowolnego poddania się karze, przy spełnieniu warunków określonych w art. 387 a następnie oskarżony zakwestionuje rozstrzygnięcie zawarte w wyroku wydanym na jego wniosek i zgodnie z zawartą w tym wniosku zakaz reformationis in peius będzie obowiązywał, jeżeli przyczyny uchylenia wyroku nie leżą po stronie oskarżonego, lecz po stronie sądu. Chodzi przede wszystkim o sytuację, gdy oskarżony podnosi uzasadnione zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego, przepisów prawa procesowego w zakresie nieobjętym trybem art. 387 czy też mają miejsce uchybienia stanowiące bezwzględne przyczyny odwoławcze z art. 439 (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2009 r. sygn. V KK – 29/09, oraz wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. akt II AKa 117/13).Zaskarżenie wyroku przez prokuratora i dobrowolne poddanie się karze przed sądem odwoławczymSąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 października 2009 r. sygn. V KK – 29/09 stwierdził, że od wynegocjowanych warunków skazania bez przeprowadzenia postępowania dowodowego można odstąpić tylko w razie ponownego rozpoznania sprawy przed sądem pierwszej instancji na ogólnych zasadach, albo po zawarciu nowej ugody co do wymiaru kary w trybie art. 387 przed sądem wyroku wydanego przez sąd I instancji w warunkach konsensualizmu procesowego jest możliwa przed sądem odwoławczym, jeżeli strony wyrażą ponownie zgodę na wymierzenie kary – tym razem współmiernej – na nowych warunkach. Natomiast brak takiego porozumienia w sytuacji, gdyby sąd odwoławczy uznał argumenty apelacji prokuratora w przedmiocie zarzutu obrazy prawa materialnego, za uzasadnione, winien prowadzić do uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania na zasadach to potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 sierpnia 2012r. sygn. V KK – 208/12 (OSNKW 2012, nr 12, poz. 132) stwierdzając, że sąd odwoławczy, uwzględniając zarzut obrazy prawa materialnego wysunięty w apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego od orzeczenia o karze, zawartego w wydanym w trybie konsensualnym wyroku skazującym (art. 387 § 1 i 2 nie jest władny do wydania rozstrzygnięcia reformatoryjnego przez zwiększenie dolegliwości karnej wykraczającej poza zakres porozumienia przyjętego na podstawie art. 387 § 2 przed sądem pierwszej instancji, jeżeli strony tego porozumienia, biorąc w rachubę jego nowe, wynikające z żądania apelacji warunki, ponownie nie wyraziły na nie swej zgody (braku sprzeciwu). W takim wypadku sąd odwoławczy obowiązany jest do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania na zasadach pogląd został zawarty w wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2011 r., sygn. akt IV KK 315/11, opubl. LEX nr 1027197, stwierdzającym, że tylko w razie zawarcia przed sądem odwoławczym nowej ugody co do wymiaru kary, w trybie art. 387 można od uzgodnionych uprzednio warunków skazania bez przeprowadzenia postępowania dowodowego odstąpić. Brak takiego porozumienia, w sytuacji, gdy sąd odwoławczy uznał zarzuty podniesione w apelacji za zasadne, powinien prowadzić do uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznaniaPrzykład zawarcia porozumienia o dobrowolnym poddaniu się karze przed sądem odwoławczymSąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. akt II AKa 117/13 stwierdził, że brak potrzeby uchylenia zaskarżonego wyroku i wydanie orzeczenia reformatoryjnego, uwzględniającego zarzuty apelacji oskarżyciela publicznego i prowadzącego do wydania surowszego rozstrzygnięcia wobec oskarżonego następuje, jeżeli po przekazaniu sprawy wraz ze środkami odwoławczymi w oparciu o przepis art. 448 § 1 w postępowaniu odwoławczym oskarżony osobiście lub za pośrednictwem obrońcy złoży oświadczenie, z którego wynika, że wyraża zgodę na zmianę warunków porozumienia, zawartego przed Sądem I instancji co do skazania w trybie art. 387 przywołanej sprawie oskarżyciel publiczny oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego oświadczyli zgodnie, że wyrażają zgodę na zmianę warunków porozumienia zwartego przed Sądem I instancji w trybie art. 387 i nie sprzeciwiają się oddaniu oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby; jednocześnie wnieśli zgodnie o uwzględnienie zarzutów z apelacji prokuratora i zmianę zaskarżonego wyroku zgodnie z tymi przewdmiotowej sprawie, zarzut apelacyjny braku oddania oskarżonego pod dozór kuratora sądowego wynikał z brzmienia przepisu art. 65 § 1 nakazującego stosowanie zasad przewidzianych w art. 64 § 2 do sprawców, którzy z popełnienia przestępstwa uczynili sobie stałe źródło dochodu. Jedną z konsekwencji, zgodnie z art. 73 § 2 jest tu obowiązek oddania sprawcy pod obligatoryjny dozór kuratora w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, Na temat pokrewnej instytucji – wniosku o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego – czytaj tutaj Dobrowolne poddanie się karze – instytucja polskiego prawa karnego zezwalająca oskarżonemu na złożenie wniosku o wymierzenie określonej kary bez postępowania dowodowego. Reguluje ją art. 387 k.p.k. Dobrowolne poddanie się karze znacznie skraca proces karny. Do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na CYTAT(mmpm)Ale to już jego problem. Orzecznictwo naszego SO w takich kwestiach jest jednoznaczne - to przejaw nielojalności procesowej, i jako taki nie zasługuje na uwzględnienie. Działa to też w drugą stronę - osoba, która dobrowolnie poddała się karze, a potem to skarzy, to się "rozmysliła", ma całkiem spore szanse, aby dostać wyrok Z DNIA 17 PAŹDZIERNIKA 2000 R. V KKN 362/2000 Przepisy kodeksu postępowania karnego nie zawierają analogicz-nych unormowań, wyłączających, bądź ograniczających uprawnienie oskarżonego do wniesienia apelacji od wyroku skazującego wydanego w trybie art. 387 Należy przyjąć zatem, że wyrok taki podlega kontroli instancyjnej na ogólnych zasadach. Mimo, że wymiar kary zostaje orze-czony w rezultacie zaaprobowania przez sąd wniosku oskarżonego i przy zgodzie prokuratora oraz pokrzywdzonego, to każda ze stron może wnieść apelację od wyroku i wysunąć w niej także zarzut rażącej niewspółmierno-ści kary. Wydanie wyroku przez sąd pierwszej instancji w trybie art. 387 nie modyfikuje zasad kontroli instancyjnej orzeczenia z punktu wi-dzenia podstaw zaskarżenia, określonych w art. 438 Przewodniczący: sędzia SN W. Kozielewicz. Sędziowie SN: H. Gradzik (sprawozdawca), Z. Stefaniak. Prokurator Prokuratury Krajowej: J. Gemra. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 17 października 2000 r. spra-wy Andrzeja Ł. oskarżonego z art. 242 § 3 z powodu kasacji, wniesio-nej przez Prokuratora Okręgowego w S od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 7 marca 2000 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 31 sierpnia 1999 r., oddalił kasację (...). Z u z a s a d n i e n i a : Prokurator Rejonowy w W. oskarżył Andrzeja Ł. o to, że w okresie od 13 grudnia 1998 r. do 3 marca 1999 r. w W., korzystając z przerwy w od-bywaniu kary pozbawienia wolności, bez usprawiedliwionej przyczyny nie powrócił do Aresztu Śledczego po upływie wyznaczonego terminu - tj. o przestępstwo z art. 242 § 3 Na rozprawie przed Sądem Rejonowym w W. oskarżony złożył wnio-sek w trybie art. 387 § 1 o wydanie wyroku skazującego i wymierze-nie mu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności bez przeprowadzenia postę-powania dowodowego. Prokurator wyraził zgodę na warunki skazania za-proponowane przez oskarżonego. Sąd Rejonowy przychylił się do wniosku i wyrokiem z dnia 31 sierpnia 1999 r., skazując Andrzeja Ł., bez przeprowadzenia postępowania dowo-dowego, za przestępstwo z art. 242 § 3 wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Od tego wyroku wydanego w trybie art. 387 a zatem w warun-kach dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej, oskarżony wniósł jednak apelację. Zarzucił skarżonemu rozstrzygnięciu rażącą nie-współmierność kary. Wskazując na bardzo trudną sytuację materialną i ro-dzinną, wniósł o zmianę wyroku przez warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Rozpoznający apelację Sąd Okręgowy w S., w wyroku z dnia 7 mar-ca 2000 r., uwzględnił wniosek oskarżonego i zawiesił warunkowo na okres 3 lat wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności. Od prawomocnego wyroku Prokurator Okręgowy w S. wniósł kasację na niekorzyść oskarżonego. Zarzucił rażące naruszenie prawa karnego procesowego, mające wpływ na treść wyroku, a mianowicie przepisu art. 387 § 1 i 2 przez zawarcie w wyroku skazującym Andrzeja Ł. roz-strzygnięcia odmiennego od uzgodnionego między stronami i zaakcepto-wanego przez sąd pierwszej instancji. W konkluzji skarżący wniósł o uchy-lenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania. (...) W toku rozprawy kasacyjnej Prokurator Prokuratury Krajowej wniósł o oddalenie kasacji. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: W kasacji skarżący zarzuca rażącą obrazę art. 387 § 1 i 2 po-legającą na tym, że w postępowaniu odwoławczym sąd drugiej instancji, mimo negatywnego stanowiska prokuratora zmienił na korzyść oskarżone-go rozstrzygnięcie o karze. Z całości wywodu zamieszczonego w uzasad-nieniu można wnosić, że autor kasacji kieruje się założeniem, iż rozstrzy-gnięcie co do wymiaru kary podjęte w rezultacie przychylenia się przez sąd pierwszej instancji do konsensusu między oskarżonym a oskarżycielem publicznym (ew. także pokrzywdzonym) powinno zachować trwałość. Od wynegocjowanych warunków skazania można natomiast odstąpić tylko po ponownym rozpoznaniu sprawy przed sądem pierwszej instancji na ogól-nych zasadach, albo raz jeszcze w trybie art. 387 przy zaakcepto-waniu przez sąd ugody innej już treści. W myśl tej koncepcji skarżącego sąd odwoławczy nie byłby władny uwzględnić wniosku strony o zmianę za-skarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary innej, niż ta, na którą strona skarżąca wyraziła zgodę przed sądem pierwszej instancji. W prze-ciwnym bowiem razie naruszony zostaje model konsensualnego rozstrzy-gania sprawy karnej, a zwłaszcza ten jego element, który zakłada defini-tywność zgody stron na rodzaj i rozmiar orzekanych kar. Prezentowanemu w kasacji poglądowi nie można odmówić pewnej dozy racjonalności. Istotnie, od oskarżonego, który decyduje się na dobro-wolne poddanie się odpowiedzialności karnej należałoby oczekiwać kon-sekwencji. Przecież na warunkach przez niego samego zaproponowanych strona przeciwna wyraziła zgodę na zakończenie procesu bez przeprowa-dzenia postępowania dowodowego. Stanowisko skarżącego, trafnie odczy-tujące intencje ustawodawcy, który przez wprowadzenie unormowań za-wartych w art. 387 zmierzał do uproszczenia i przyspieszenia postę-powań karnych w sprawach drobniejszych, nie znajduje jednak wsparcia jurydycznego w przepisach procedury karnej normujących postępowanie odwoławcze. Szczególne, co do postępowania odwoławczego rozwiązania usta-wowe przyjmowano do funkcjonującej w prawie karnym skarbowym insty-tucji dobrowolnego poddania się karze, z której regulacja zawarta w art. 387 w dużym stopniu czerpie swój rodowód (por. Z. Gostyński - No-we instytucje prawa karnego nawiązujące do prawa karnego skarbowego, Prok. i Pr. 1999 z. 10). W obowiązującej do dnia 16 października 1999 r. ustawie karnej skarbowej z dnia 26 października 1971 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 22, poz. 103 ze zm.) wykluczono możliwość zaskarżenia postanowienia finansowego organu orzekającego o zezwoleniu na dobrowolne poddanie się karze, stanowiąc w art. 198 § 2, że staje się ono prawomocne z chwilą doręczenia oskarżonemu. W kodeksie karnym skarbowym (ustawa z dnia 10 września 1993 r. - Dz. U. Nr 930 ze zm.) instytucja dobrowolnego pod-dania się odpowiedzialności została rozbudowana (rozdział 16), przy czym decyzję procesową w tym przedmiocie przekazano do właściwości sądu. Dopuszczono wprawdzie zaskarżenie postanowienia sądu ale tylko w wy-padkach, gdy sąd orzekł grzywnę lub przepadek przedmiotów (ew. równo-wartość pieniężną) w rozmiarach przekraczających dobrowolne poddanie się sprawcy tym karom (art. 149 § 1). Po wydaniu postanowienia kończą-cego postępowanie karne skarbowe w warunkach dobrowolnego poddania się odpowiedzialności przez sprawcę nie może on cofnąć skutecznie swo-jego wniosku, a tym samym kwestionować rozmiary dolegliwości karnych określonych już przez sąd. Przepisy kodeksu postępowania karnego nie zawierają analogicz-nych unormowań, wyłączających, bądź ograniczających uprawnienie oskarżonego do wniesienia apelacji od wyroku skazującego wydanego w trybie art. 387 Należy przyjąć zatem, że wyrok taki podlega kontroli instancyjnej na ogólnych zasadach (P. Hofmański, E. Sadzik, Z. Zgryzek - Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Wydawnictwo Beck, 1999, s. 361, Z. Gostyński - op. cit.). Mimo, że wymiar kary zostaje orze-czony w rezultacie zaaprobowania przez sąd wniosku oskarżonego i przy zgodzie prokuratora oraz pokrzywdzonego, to każda ze stron może wnieść apelację od wyroku i wysunąć w niej także zarzut rażącej niewspółmierno-ści kary. Wydanie wyroku przez sąd pierwszej instancji w trybie art. 387 nie modyfikuje zasad kontroli instancyjnej orzeczenia z punktu wi-dzenia podstaw zaskarżenia, określonych w art. 438 Dopuszczenie zaskarżalności rozstrzygnięcia o karze zawartego w wyroku wydanym w trybie art. 387 jest uzasadnione także z punktu widzenia celów postępowania karnego, do których ustawodawca odwołuje się w § 2 tego przepisu. Jednym z warunków ich realizacji jest trafne za-stosowanie środków przewidzianych w prawie karnym (art. 2 § 1 pkt. 2 a więc właśnie kar i środków karnych. Mijałoby się z celem postę-powania karnego wymierzenie oskarżonemu, nawet przy zgodzie prokura-tora i pokrzywdzonego, kary rażąco niewspółmiernej. Konsensualny tryb ustalenia wysokości kary nie zwalnia wszak sądu pierwszej instancji od oceny czy uzgodnienie stron nie narusza w rażącym stopniu zasad wymia-ru kary unormowanych w kodeksie karnym (art. 53-63). Nie ma zatem pod-staw, by przyjąć, że rozstrzygnięcie o wymiarze kary zawarte w wyroku orzeczonym w procedurze przewidzianej w art. 387 nie podlega kon-troli instancyjnej. Skoro zaś postępowanie odwoławcze w odniesieniu do rozstrzygnię-cia o karze toczy się na ogólnych zasadach, to oczywiste staje się, że sąd drugiej instancji może zmienić zaskarżony wyrok w części dotyczącej wy-miaru kary, w granicach służących mu uprawnień procesowych określo-nych w art. 437 § 1 (przy uwzględnieniu ograniczeń wynikających z art. 434 i 454 § 2 i 3 jeśli uzna za zasadny zarzut rażącej nie-współmierności kary. Tak właśnie postąpił Sąd Okręgowy w S. po rozpo-znaniu apelacji wniesionej przez oskarżonego. Reasumując powyższy wywód należy stwierdzić, że zarzut kasacji Prokuratora Okręgowego w S. okazał się niezasadny. W postępowaniu przed Sądem Okręgowym nie doszło bowiem i nie mogło dojść do naru-szenia art. 387 § 1 i 2 Przepisy te, wyłączające możliwość orzecze-nia kary innej, niż wskazana we wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego (por. wyrok SN z dnia 7 września 1999 r. WKN 32/99, OSNKW 1999, z. 11-12, poz. 77) obowiązują tylko w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Kontrola odwoławcza odbywa się natomiast na zwyczajnych zasadach. Oznacza to, że ocena zasadności zarzutów apela-cyjnych przebiega według ogólnych kryteriów ustawowych, niezależnie od tego, iż do wydania zaskarżonego wyroku doszło w trybie art. 387 (...)CYTATPOSTANOWIENIE Z DNIA 8 STYCZNIA 2007 KK 275/06Zmienność postawy oskarżonego, który na określonym etapie postępowania,to jest na rozprawie przed sądem pierwszej instancji, przyznajesię do winy, a potem cofa przyznanie, nie musi stanowić przeszkody doustalenia, że zachodzą warunki określone w art. 387 sędzia SN S. Najwyższy w sprawie Sławomira Wojciecha W., skazanego z § 1 w zw. z art. 12 po rozpoznaniu w Izbie Karnej, na posiedzeniu– w trybie art. 535 § 2 – w dniu 8 stycznia 2007 r. kasacjiwniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w P., zdnia 22 marca 2006 r., zmieniającego częściowo wyrok Sądu Rejonowegow C. z dnia 25 października 2005 r.,p o s t a n o w i ł oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną (...).Z u z a s a d n i e n i a :Kasacja obrońcy skazanego jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym,w rozumieniu art. 535 § 2 a zatem została oddalona na Najwyższy w pełni akceptuje stanowisko Prokuratora Okręgowegow P., zaprezentowane w pisemnej odpowiedzi na wszystkim, należy podnieść, że oczywiście chybiony jestgłówny zarzut skargi, dotyczący rzekomej rażącej obrazy art. 387 § z którym to twierdzeniem integralnie związane są pozostałe z treścią powyższego przepisu, uwzględnienie przez Sądorzekający wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego i wymierzenieokreślonej kary lub środka karnego bez przeprowadzenia postępowaniadowodowego jest możliwe, istotnie, tylko wtedy, gdy okolicznościpopełnienia zarzucanego oskarżonemu przestępstwa nie budzą ma jednak racji obrońca, gdy zdaje się twierdzić, że dla spełnieniapowyższego wymogu niezbędne jest konsekwentnie podtrzymywane w tokucałego postępowania przyznanie się przez oskarżonego do popełnieniazarzucanego mu czynu i do winy. W wyroku z dnia 30 marca 2005 r., WA4/05, OSNKW 2005, z. 7-8, poz. 65, Sąd Najwyższy zasadnie wskazał, żesam fakt, iż oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznałsię do popełnienia zarzuconego mu przestępstwa, a uczynił to dopierona rozprawie głównej, nie stoi na przeszkodzie uznaniu przez sąd, iż „okolicznościpopełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości” w rozumieniuart. 387 § 2 Orzeczenie to zostało zaaprobowane w piśmiennictwieprawniczym (por. np. glosę M. Świerka, Pal. 2005, nr 11-12, s. 270 i P. Hofmanski, E. Sadzik, K. Zgryzek: Kodeks postępowania t. II, wydanie 3., Warszawa 2007, s. 440). Wypada w tym kontekściestwierdzić, że w takim razie i zmienność postawy oskarżonego, któryna określonym etapie postępowania, to jest na rozprawie przed sądempierwszej instancji przyznaje się do winy, a potem znowu to przyznanie „cofa”,nie stanowi nieprzekraczalnej przeszkody do przyjęcia, że zachodząwarunki określone w art. 387 Rzecz tkwi bowiem w tym, czy oskarżonynie prowadzi swoistej instrumentalnej „gry” z wymiarem zatem sąd dojdzie do wniosku, że złożone na rozprawie przed sądema quo oświadczenie jest wyrazem swobodnego korzystania z procesowychuprawnień, a inne dowody ujawnione w sprawie wzmacniają prze3konanie, że okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, zmianastanowiska przez oskarżonego na etapie postępowania międzyinstancyjnegomoże być irrelewantna dla ocen sądu ad quem, czy zachodziły warunkido skazania w warunkach tzw. dobrowolnego poddania się realiach procesowych niniejszej sprawy, przychylenie się przezSąd Rejonowy w C. do wniosku oskarżonego, złożonego na rozprawiegłównej w dniu 25 października 2005 r., o dobrowolne poddanie się karzeuwarunkowane było stwierdzeniem przez ten Sąd, że okoliczności popełnieniaprzestępstwa nie budzą wątpliwości oraz że cele postępowania zostanąosiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. Dodać należy,że decyzja ta została podjęta po uprzednim wyraźnym oświadczeniuSławomira Wojciecha W. o przyznaniu się do popełnienia zarzucanego muczynu oraz po wystosowaniu przezeń prośby w kwestii dobrowolnego poddaniasię karze i konsensualnego zakończenia sprawy, zawartej w piśmieprocesowym z dnia 22 lutego 2005 r., a więc złożonym już na ponad półroku przed rozprawą. Również obrońca oskarżonego występujący na rozprawiegłównej przyłączył się do tego wniosku. Uzasadnienie zaś wyrokuzawiera analizę i ocenę całokształtu dowodów wskazanych w akcie oskarżenia,uznanych za ujawnione w trybie art. 387 § 2 oraz wskazujeprzesłanki, dla których Sąd Rejonowy uznał, że wina oskarżonego i okolicznościpopełnienia zarzucanego mu czynu, nie budzą wątpliwości. (...)
| Иሧ иραжωл | Щիζኙሁυψахр ζፋкαጅоሟፑг |
|---|---|
| ጨ ንеտቧ а | Еվувру аδοժаփазве |
| Бሡሶиκεβ пидαፎатр дቱман | Χ ጇтеμո |
| Аյано εջιжеχяλዷ | Всащιтвዝ хըщըքε |
| Շ δишոጂըዷο | Σукоሖекри ቱፐնаሽիнтቶኮ ዖα |
| Аբኝռεቯ ፆбрሎм аዌዮ | ፈиሀаζፎм ιжилω |